[09.]Ładnie. Ładnie jak zawsze.

To jest niemożliwe. Po prostu niemożliwe. Ja jej ma się nie podobać, ja?! Praktycznie każda dziewczyna oddałaby wiele, żeby być na jej miejscu. A ona nic sobie ze mnie nie robi. To jest... To jest tylko jej maska! Zgrywa niedostępną, tak, jestem pewien. Bo która byłaby w stanie oprzeć się mnie? No właśnie. Żadna. Mam wszystko. Pieniądze, wygląd, sławę... Szykuj się, mała blondynko, bo ja nadciągam...

***

Ida szybkim wyciągnęła z opakowania kolejną chusteczkę do nosa i kichnęła w nią. To zaczynało się robić niepokojące. 3 paczka chusteczek zużyta w ciągu przedpołudnia nie wróży nic dobrego. Blondynka sięgnęła do szafy po kolejny ciepły sweter i wciągnęła go przez głowę. O tak, od razu było jej lepiej, cieplej. Od rana przechodziły ją dreszcze i źle spała. To wszystko ją bardzo dziwiło, bo naprawdę rzadko chorowała;  może oprócz dzieciństwa, wtedy była typowym chorowitym dzieckiem.

Po wsymarkaniu 4 chusteczki w ciągu pół godziny Ida postanowiła pójść do trenera i powiedzieć mu jak sytuacja wygląda. Wdziała więc na nogi swoje kapcie i pociągając nosem wyszła z pokoju. Zanim dotarła do Kruczka, musiała kilka razy przystanąć po drodze - odczuwała silne zawroty głowy. Jednak zdołała doczłapać się do drzwi trenera i zapukała w nie. Po chwili w drzwiach ukazała się postać Łukasza Kruczka.

 - Dziecko drogie, wyglądasz strasznie! - wykrzyknął, spoglądając z troską na Idę. Następnie jego wzrok powędrował do różowych kapciuszków Krzysztofiak. - Gustowne obuwie.

 - Dziękuję trenerze, jest pan kolejnym mistrzem komplementów. - odparła słabym głosem.

Kruczek zaśmiał się i zaprosił ją do środka. Ida przycupnęła na krześle i wlepiła wzrok w trenera.

 - Mam do pana sprawę. - rzekła i kichnęła.

 - Zaczynam się domyślać o co chodzi. - uśmiechnął się, ale jednak czekał na to co powie dziewczyna.

 - No więc.. Nie czuję się za dobrze, jak z resztą widać. - zaczęła, lecz przerwała by ponownie kichnąć. - Czy mogłabym dzisiaj nie iść na skocznię? Po prostu wolę się nie doprawić, sądzę, ze powinnam swoje odchorować.

Kruczek pokiwał głową ze zrozumieniem.

 - Jasne, dzisiaj są tylko treningi. Poza tym, Maciek dzisiaj też nie trenuje, wczoraj jak skakał ze schodów to lekko naciągnął sobie ścięgno Achillesa. - rzekł głęboko wzdychając.

Ida zaśmiała się beztrosko, lecz po chwili śmiech przerodził się w kaszel.

 - Dziękuję trenerze. - odrzekła, uspokajając oddech. - Ja już się zmywam, bo jeszcze pana zarażę i będzie całkowity klops.

Jak powiedziała, tak zrobiła. Jednak przy wyjściu zatrzymał ją jeszcze na chwilkę.

 - Słuchaj, Ida. Trochę mi głupio, jak mówisz do mnie, ee, per pan. Wszyscy w drużynie zwracają się do mnie po imieniu, więc chcę, abyś ty robiła tak samo.

 - Dobrze! - uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę. - No więc, Ida.

 - Łukasz. - Kruczek również posłał jej uśmiech.

Chwilkę później Ida Krzysztofiak już leżała w swoim ciepłym posłaniu, zapadając w głęboki sen.

***

 - Maciek, będziesz miał oko na Idę? Biedaczka przeziębiła się i nie da rady pójść dzisiaj na treningi. - zwrócił się trener do Kota, który bardzo przeżywał swoją kontuzję.

 - A dlaczego akurat on? - odezwał się Dawid podejrzliwym tonem.

Kot posłał blond koledze uśmiech i odparł:

 - Bo ty nie masz kontuzji, Amorku. A ja mogłem stracić nogę i muszę zostać w hotelu.

Żyła spojrzał na nich unosząc lekko brew, ale nie skomentował sposobu, w jaki Maciej nazwał Kubackiego. Dawid wzruszył ramionami i poszedł po swoje narty. Kot podszedł do trenera, teatralnie kuśtykając i zapytał go:

 - Bardzo z nią źle?

 - Nie, tak jak już powiedziałem, zwykłe przeziębienie ją dopadło. To pewnie przez to zmęczenie ciągłymi podróżami. 

Kot pokiwał głową i wrócił do hotelu. Jakim zdziwieniem dla wszystkich było to, że szedł zupełnie normalnie.

Ide obudziło lekkie skrzypienie drzwi.

 - Na cholerę, kogo niesie... - zaklęła zachrypniętym głosem.

 - Miau. - usłyszała w odpowiedzi.

Podniosła się więc na łóżku i zaspana rozejrzała się dookoła. Na jej fotelu siedział Kot. Maciej Kot, rzecz jasna.

 - Od kiedy to cię bierze na takie wygłupy? - zapytała z uśmiechem, przeciągając się.

 - Staram się rozweselić moją chorą koleżankę.  - odparł, przesiadając się na jej łóżko. 

 - Patrz, co sobie pan Kotek zrobił. - powiedział, podciągając nogawkę spodni w górę i wskazując palcem na kostkę.

 - Nic nie widzę, kochany. - odrzekła dziewczyna, marszcząc brwi.

 - Bo kobiety nie umieją patrzeć. Ja liczyłem na jakieś wsparcie, a tu... - rzekł z udawanym wyrzutem w głosie. Odwrócił się i pufnął.

 - Prychasz jak prawdziwy kot. - zaśmiała się i pocałowała go w policzek. 

Kot rozchmurzył się i wyszczerzył.

 - No, mniej więcej o to chodziło. 

 - Ale zastrzegam, że to na własną odpowiedzialność - przenoszę zarazki. - rzekła, robiąc sobie warkocza z włosów.

 - Jak się czujesz? - zapytał Maciek, śledząc wzrokiem jej szybkie palce plotące warkocza.

 - Hm, na pewno lepiej niż rano. Już tak często nie kicham. - rzekła. - A jak wyglądam, sam oceń.

Kot wlepił w nią swoje czekoladowe ślepia i odparł:

 - Ładnie. Ładnie jak zawsze.

Ida roześmiała się. Chociaż jedna osoba potrafiła należycie skomplementować.

 - Dziękuję, dziękuję. A teraz, czy mógłbyś opuścić ten przybytek zwany moim pokojem? Bo chciałabym wziąć prysznic.

 - Dobrze, ale daję ci, hm, powiedzmy, godzinę.  A potem wracam z czymś smacznym.

 - Stoi. Ale wiesz, to będzie dla mnie wzywanie, ta godzina.  - uśmiechnęła się, a Maciek opuścił pokój.

***

 - Ooooh, livin' on prayer! - z piosenką na ustach Krzysztofiakówna opuściła łazienkę, odziana jedynie w krótkie spodenki i bluzkę na ramiączkach. Nucąc dalej, spostrzegła coś niepokojącego w swoim otoczeniu. Otóż, nie była sama. Otóż, w jej pokoju ktoś był. Otóż, w jej pokoju był...

 - Gregor?! - zapytała zdziwiona.

 - Hm, no, ja.  - odrzekł ten, obracając w dłoniach pustą puszkę po Red Bull'u.

 - Jak się tu dostałeś? - zapytała Ida, odrzucając ręcznik na łóżko.

 - Miałaś drzwi uchylone. Pomyślałem, ze wpadnę, bo słyszałem, ze jesteś chora. - odpowiedział, głosem niewiniątka.

 - Dobra, powiedzmy, że ci wierzę. Czemu nie jesteś na treningu?

Gregor spojrzał jej w oczy i powoli się zbliżył.

 - A czy to ważne, piękna?

Ida uniosła brew w geście dezorientacji, lecz nadal milczała. Schlierenzauer wpatrywał się w nią brązowymi oczami i nadal się do niej przybliżał.

 - Nie musisz już dłużej grać, Ida...

 - Ale ja nie gram. Nie rozumiem co masz na myśli.

Blondyn ostentacyjnie przewrócił oczami i zgniótł puszkę po Red Bull'u jedną ręką. Wyrzucił ją za siebie i kontynuował:

 - Oj maleńka, nie baw się już ze mną. Błagam. Wiem, że na mnie lecisz.  - przybliżył się do niej na tyle, że Ida była przyparta do ściany, a on oparł o nią jedną rękę.

 - Słuchaj, Schlierenzauer, coś ci się musiało pomylić... - zaczęła, lecz on zasłonił jej usta ręką. 

 - Ciii. Ja rozumiem, że to dla ciebie trudne, ale nie musisz się z tym kryć. Jesteś słodka i niezależna. A ja takie lubię. - rzekłszy, począł opuszczać cienkie ramiączko jej bluzki.

Blondynka próbowała się wyswobodzić, lecz wtedy Gregor oparł drugą dłoń na ścianie i tym samym zamknął jej drogę ucieczki.

 - Puść mnie, proszę.  - jęknęła błagalnie Ida, lecz on tylko uśmiechnął się i przycisnął swoje usta do jej. 

Starała się go odepchnąć, lecz na marne, gdyż był on zbyt silny. Schlierenzauer zaczynał  poczynać sobie coraz to swobodniej - dobrał się do drugiego ramiączka bluzki Idy, opuszczając je. Nadal całował ją w usta, lecz już po chwili zaczął zniżać swoje pocałunki. Zaczął całować ją w szyje, następnie w dekolt. Z oczu Idy pociekły łzy, modliła się o to, żeby ktoś w tej chwili wszedł do pokoju, ktokolwiek, chociażby sprzątaczka.
Gdy Gregor zaczął obciągać jej koszulkę w dół, otworzyły się z impetem drzwi:
 - Iduś, zrobiłem pyszne... TY SUKINSYNU! - wydarł się Kot, kiedy zobaczył rozgrywającą się przed nim scenę.
Schlierenzauer szybko odwrócił głowę, lecz nie był w stanie do końca zauważyć z czyich ust poleciała ta obelga, ponieważ dostał solidną pięścią w szczękę. Złapał się za brodę, a z jego ust pociekła krew.
 - Wynoś się stąd, jeżeli nie chcesz powtórki - wydyszał w furii Maciej.
Gregor prędko, wybiegł z pokoju, mrucząc coś pod nosem.
Ida padła w ramiona Macka i wybuchnęła płaczem. Kot głaskał ją delikatnie po plecach i włosach. Przeniósł ją na łóżko i przytulił do siebie.
 - Spokojnie, już go nie ma. Spokojnie. - powtarzał brunet, szepcząc dziewczynie do ucha.
Kiedy Ida lekko się uspokoiła, spojrzała na Maćka zaczerwienionymi, szarymi oczyma i wydukała.
 - Dziękuję, Maciuś.
 On wziął w dłonie jej twarz, spojrzał głęboko w oczy i rzekł:
 - Kocham cię, Ida. Bardzo cię kocham.
Dziewczyna na te słowa przybliżyła swoją twarz do jego i namiętnie pocałowała.






________________________________

Jestem, wróciłam, to ja! Przepraszam, za dłuższą nieobecność, ale tak wyszło. Szkoła, brak czasu i weny.. No, ale mam nadzieję, że się spodoba!