[11.] Jesteśmy tylko przyjaciółmi, on doskonale o tym wie, wszyscy o tym wiedzą.

Przepraszam za moją dłuższą nieobecność, bardzo. Ciocia Wena i Wujek Czas nie rozpieszczali mnie ostatnio :P. Wciągnęłam się też w nowy, cudowny serial 'Pamiętniki Carrie'. Z resztą, serdecznie wam go polecam!
Ten rozdział jest trochę przejściowy, ale mam ogromną nadzieję, że jednak się spodoba i pozytywnie go skomentujecie... :). Apeluje również o komentowanie, bo nawet nie wiecie, jak cholernie to mobilizuje!
_________________________________________________



Szklanka z drinkiem upadła na ziemię i roztrzaskała się na tysiące malutkich kawałeczków. Płyn rozlał się pod nogi dwóch dziewczyn opierających się o barierkę przed modnym klubem w Zakopanem. Jedna z dziewcząt ukrywała swoją twarz w dłoniach, przez które przenikały słone łzy wymieszane z tuszem do rzęs. Ciężko jej było spojrzeć na koleżankę po tym, co jej wyjawiła. Teraz sama nie wiedziała, czy to był dobry pomysł, mówić jej całą prawdę prosto z mostu. Blondynka zaś spoglądała z lekko otwartymi ustami i kręcąc z niedowierzaniem głową, spoglądała na rozpaczającą koleżankę.
 - W ciąży? - zapytała, zupełnie niepotrzebnie, bo doskonale znała odpowiedzieć. Jednak coś w jej wnętrzu domagało się wyjaśnienia i wierzyło, że to jednak żart.
Brązowooka Helena nadal nie mogła wydobyć głosu ze swojego gardła, więc w odpowiedzi jedynie pokiwała głową i przykucnęła, nadal pociągając nosem.
Ida w końcu wyrwała się z otępienia. Głęboko westchnęła i również kucnęła, odsłaniając twarz zapłakanej brunetce. Gdy ta spojrzała w jej oczy ze smutkiem przemieszanym z przerażeniem, blondynka objęła ją mocno i obie wstały. Ida gładziła przyjaciółkę po delikatnych loczkach, póki ta się nie uspokoiła.
 - Hela, słońce, uspokój się już. Wszystko dobrze. - szeptała jej cicho do ucha. Bardzo chciała wierzyć w to, że wszystko jest dobrze.
Po chwili Siemianowska otarła szybko łzy i spojrzała na Idę, usiłując się uśmiechnąć. Niestety, ze skutkiem opłakanym.
 - Dziewczyno, serce mi pęka jak tak na ciebie patrzę. - powiedziała Ida, kładąc jej dłoń na ramieniu i lekko ściskając. Helena wiedziała, że przyjaciółka mówi prawdę - w jej oczach widać było troskę i fale ciepła.
 - Wiesz, co powinnaś zrobić? - spytała blondynka, patrząc uważnie na nadal niespokojną Helę, która nie umiała skupić swojego spojrzenia na jednym punkcie. Jednak gdy usłyszała słowa przyjaciółki, powoli, z lekkim ociąganiem kiwnęła głową.
 - Musisz mu powiedzieć. Jest ojcem tego maleństwa... - rzekła Krzysztofiak, dotykając dłonią brzucha brunetki. - Musi wiedzieć, w co się wpakowaliście.
 - Ale co, jeżeli on mnie znienawidzi? -  zapytała łamiącym się głosem dziewczyna, zaciskając usta.
Ida posłała jej promienny uśmiech, który, jak miała nadzieję, podniesie ją na duchu.
 - Kamil?! Nie bądź śmieszna. Sama z resztą wiesz, ze Stoch to złoty człowiek. Nigdy by czegoś takiego nie zrobił.
- Dobrze. - Helena westchnęła. - powiem mu. Powiem, ale nie dziś. Nie chciałabym burzyć jego radości z powodu wygranej.
Ida, chcąc nie chcąc, musiała przystać na taki plan, ponieważ wiedziała, że nie przekona przyjaciółki, aby powiedziała mu to w tym momencie. Poza tym, lepiej żeby byli w tym momencie sami, w jakimś cichym miejscu, a nie w gorącym i głośnym klubie.
 - Okej. Teraz, w takim razie idziemy poprawić ci makijaż i się zabawić! - klasnęła w dłonie blondynka.
 - Nie wiem, czy chcę... - odrzekła tamta, przygładzając rąbek sukienki.
 - Oj przestań. To na poprawę humoru! - wykrzyknęła Ida i pociągnęła kędzierzawą koleżankę do toalety.

Po chwili już obie odpicowane dziewczyny wyszły z klubowej łazienki, która nie była zbyt przyjaznym miejscem. Nie minęła minuta, a Hela już znalazła się w ramionach Kamila, który mocno ją obejmował.
 - Helenka... - rzekł cicho, tak że słyszała to tylko jego wybranka.
Na twarzy wybranki pojawił się delikatny uśmiech, kiedy zatopiła swoje drobne palce w brązowej czuprynie Stocha.
Ida wpadła na wspaniały pomysł, żeby zostawić parę i wyruszyła na środek parkietu, żeby znaleźć któregoś ze skoczków. Kilka chwil błąkała się bo klubie, który rozbłyskiwał coraz to bardziej oślepiającymi światłami, aż wpadła na czyjeś szerokie plecy. Owe szerokie plecy okazały się szerokimi plecami Dawida Kubackiego.
 - Dawid. - rzekła cichutko, z lekkim przerażeniem.
On spojrzał na nią lekko zapijaczonym spojrzeniem, unosząc jedną brew i uśmiechając się.
 - Kogo my tu mamy, moja mała mon ch... - zaczął blondyn, przez chwilę zapominając, że jest zły na Ide. Lecz jej szare oczy spoglądające z wyczekiwaniem na niego otrzeźwiły go na tyle, żeby przypomniał sobie wszystko. Wziął łyk kolejnego już tego wieczoru piwa i odszedł od niej, nie zaszczycając jej ani uśmiechem, ani słowem.
Patrząc na jego znikającą w tłumie postać, blondynka przygryzła mocno wargę. Męczyło już ją jego zachowanie. Tęskniła za swoim dawnym Dawidem, który był przy niej i zawsze z nią żartował. Miała Maćka, ale Maciek był inny. Bardziej wyważony i mniej beztroski.
 - Tu się schowałaś... - rzekł przyjemny głos Macieja, który przytulił swoją ukochaną.
 - Wybacz Kocie, rozmawiałam z Helką. - wytłumaczyła się brunetowi, odwracając się przodem do niego i posyłając mu lekki uśmiech.
 - W sumie to się domyśliłem, kiedy zobaczyłem Kamila trzymającego ją za rękę i uśmiechającego się do niej. Obawiam się, że z tego mogą być dzieci. - zaśmiał się, lecz Ida, zamiast zawtórować mu skamieniała i szybko starła się zmienić temat na bardziej bezpieczny tor.
 - Maciek, mam do ciebie prośbę. Czy mógłbyś dzisiaj spać, nie wiem, u Krzysia? Bo chciałabym przenocować Helenę, mamy jeszcze trochę do pogadania.
 - No nie wiem, czy wytrzymam tę noc bez ciebie... - odparł, przysuwając się do blondynki. Ona jednak z niewiadomych mu powodów zrobiła krok do tyłu i rzekła:
 - Wynagrodzę ci to, obiecuję. Zrobisz to dla mnie?
 - Dla ciebie to ja zrobiłbym wszystko. - odpowiedział i pocałował Idę w nos. Blondynka odpowiedziała mu uśmiechem i wyciągnęła na parkiet.

***

- No więc, kiedy zamierzasz mu powiedzieć o tym? - spytała Ida, kiedy wieczorem znalazły się z Heleną w pokoju.
Brunetka długo zwlekała z odpowiedzią, pod pretekstem skupienia nad związywaniem sobie włosów w kitkę.
 - Jutro.
 - Jutro, czyli dokładniej? - nie dawała za wygraną Krzysztofiakówna, gdyż wiedziała, że jeżeli zmusi przyjaciółkę do podjęcia decyzji teraz, tylko jej pomoże.
 - Wieczorem, okej? - odparła i usiadła na łóżku. Jej humor wyraźnie się poprawił od czasu, gdy wyznała Idzie prawdę o swoim stanie. Sprawcą tej poprawy był nie kto inny, tylko Kamil Stoch.
 - A tak właściwie - ty i Maciek? - zapytała z zaciekawieniem.
 - Co ja i Maciek. - odburknęła blondynka, nie patrząc na Helenę, która zaniosła się śmiechem.
 - Nie udawaj Greka, jesteście razem, tak?
 - No tak, tak jakby... - odrzekła tamta, uśmiechając się lekko do Siemianowskiej.
Dziewczyna zaczęła się uważnie przyglądać blondynce, ponieważ coś ją zastanawiało.
 - Czemu mi się tak przyglądasz? - zapytała Ida, po chwili dłuższego milczenia.
 - Co z Dawidem? - wypaliła Helka, ciekawa reakcji swojej przyjaciółki. Była ona natychmiastowa - szarooka przełknęła ślinę i lekko opuściła głowę, zaczynając skubać palcami poszewkę kołdry.
 - Hej, mi możesz powiedzieć, młoda! - powiedziała, próbując złapać spojrzenie dziewczyny. Wiedziała, że określenie 'młoda' na nią podziała.
 - Wiesz doskonale, że nienawidzę jak ktoś mnie nazywa młodą.. - odparła w końcu Ida.
 - Musiałam cię jakoś zmusić do mówienia, Iduś. - rzekła Hela, uśmiechając się do przyjaciółki - Ale nie zmieniaj tematu słonko.
Ida westchnęła głęboko i zaczęła mówić:
 - No więc wszystko się zaczęło od tego hm, wypadku z Gregorem. Jak wiesz, z jego szponów uratował mnie Maciek. Skończyło się to tak, że gdy się uspokoiłam, wyznał mi, że mnie kocha. A ja go pocałowałam. I również tego wieczora zostaliśmy parą. Maciek został ze mną aż do rana, kiedy do mojego pokoju wparował Dawid. Zobaczył mnie wtuloną w Kota i wiadomo co pomyślał. Od tamtego czasu nie rozmawia ze mną. Ze mną ani z Maćkiem.
Helena słuchając opowieści, cały czas się uśmiechała.
 - Oj Ida, głuptasie. Kubacki cię kocha.
 - Nie, nie sądzę. Jesteśmy tylko przyjaciółmi, on doskonale o tym wie, wszyscy o tym wiedzą.
Hela nadal się uśmiechając, pokręciła głowa.
 - Posłuchaj starszej koleżanki. On cię naprawdę kocha. Widziałam to od początku, kiedy go zobaczyłam. Jak na ciebie patrzy, a uwierz mi, że patrzy na ciebie cielęcym spojrzeniem. Jak zabiega o twoją uwagę, tymi swoimi głupawymi żartami. A teraz moje przypuszczenia się potwierdziły. Jego reakcja na związek twój i Maćka jest jednoznaczna. Poza tym, rozmawiałam teżo tym z Kamilem. On również to widzi, wszyscy to widzą.
Ida słuchała tego wszystkiego z lekkim powątpiewaniem, ale też z zaciekawieniem. Bowiem nigdy nie patrzyła na to z tej strony. Zawsze traktowała Dawida jako dobrego przyjaciela, który wspaniale poprawia humor i zawsze jest przy niej. Nigdy nie patrzyła na niego ze strony kogoś, kto ją kocha jak. Ona owszem, kochała go, tylko jako przyjaciela. Lecz teraz zadawała sobie pytanie, czy tylko jako przyjaciela?
 - Oj Heluś, nie wiem, nie wiem. To mi się wszystko wydaje nierealne. Dawid..? Niee.
 - Wiesz, zrobisz to, co podpowiada ci serce. Oby tylko podpowiedziało ci dobrze. - rzekła Helena i mocno przytuliła Ide.
Obie dziewczyny, kiedy kładły się spać, miały w głowie sporo myśli. Czekały na nie ważne decyzje, trudne rozmowy z osobami, na których im zależy. Żadna z nich nie chciała niczego zniszczyć, raczej wszystko naprawić. Nikt nie obiecywał, że to będzie łatwe.